Cumhuriyet 1950’den sonra rotasını değiştirdi.
1950’den sonra Türkiye Cumhuriyeti hükümetlerini bir-iki kısa istisna dışında tamamen sağ iktidarlar oluşturdu.
“Hadi canım! Öyle değildir!” diyen, tarihe şöyle bir göz gezdirsin.
1950’sonrası, İkinci Dünya Savaşı ile yanmış yıkılmış Avrupa, sosyal demokrat iktidarlar tarafından imar edildi.
Taş üstünde taş kalmamış bir coğrafyadan bu gün birliğine girmeye çalıştığımız ülkeler meydana getirildi.
Hele, Potekiz, İspanya, İtalya, Yunanistan gibi ülkelerin ekonomileri daha benim çocukluk yıllarımda bizden gerideydi.
Sosyal Demokratların Cennet haline getirdiği Kuzey ülkelerine bir bakın. Bir de bize bakın! Örneğin 5,5 Milyon nüfuslu, dünyanın en zengin ülkelerinden birine, Finlandiya’ya bakın. Milli gelir 30 bin dolar. Eğitim, sağlık, ücretsiz. Bizden farkı, ikinci dünya savaşı ardından Marshall Planından yardım almayı reddetti ve yönetimi o günden beri ağırlıklı olarak sosyal demokratlar ve solcular belirledi.
Siyasal islam’ın bir Amerikan projesi olarak kullanılmasına 1950’den bu yana bu ülkeyi yöneten bütün sağ ve liberaller, darbeci askerler, siviller bilerek bilmeyerek destek verdiler, çanak tuttular.
Sonra 2002 de bayrağı, bayrak yarışının son çeyreğini koşacak sprintere teslim ettiler.
Basit, günlük siyasi ihtiyaçları için bu mazlum, mahzun, fakir ve fakat ‘kabahatin çoğu’na sahip güzel insanlarımızı siyasal islam girdabına teslim ederek son sprinterin yolunu açtılar.
Son sprintere bu kadar şaşırmanın, bozulmanın anlamı yok!
O, kendisine verilen görevi yapıyor..

Allah, bu yavruyu cami önüne bırakanların müstehakkını versin!

CHP’nin normallerinden biri bu..
Önce bulanacak, sonra durulacak!.
“Ön seçimden” geliyor olmanın verdiği güç, eleştiren, itiraz eden, sorgulayan, kolay kabul etmeyen bir üye tipi yaratıyor.
Bu fena bir şey değil tabi. Ama bu sefer biraz fazla uzadı. Biraz daha da sürecek gibi görülüyor..
Oysa hiç zamanı değil.
AKP, 16 yıllık ömrü hayatında, -vermeye çalıştığı görüntünün aksine- hiç bu kadar güçsüz ve çaresiz olmamıştı.
Biz de istemezdik böyle olsun ama;
Uluslararası ilişkilerde, “Ahmet Abi”yle birlikte ektiği “GDO’lu hormonlu tohumların kalitesiz meyveleri” önüne bir bir serilirken;
Ekonomide, üretim yerine, kredi-faiz ilişkisiyle balon gibi şişmiş bir tabloyla, ağrılı sancılı yatağa düşmüşken, sen kalk “569 delege mi 630 delege mi imza atmış” malzemesini, bu sahte alemin çakma tarafsız  programlara malamat et!
Konuşacak konusu kalmayan, “yanlış bir yere dokunursam işten işten atılırım!” korkusuyla “üçüncü sayfa haberlerini” ana bültenlerine baş tacı eden  yandaş programlara can ve kan ver. Onlar da mal bulmuş magribi gibi sabah, akşam saldırsınlar!
Yeter!..
Kkurultay mı yapılacak, tatile mi çıkılacak karar verin!
İnsanlık tarihinin konuşmayı öğrendiği dönemlerinden bu yana gelen, köklü bir Çin atasözü var! “Mabadıyla inatlaşan, altına yapar!”

CHP, 24 Haziran seçimlerinin ardından klasik reaksiyonlarını yaşıyor.
İmza olayı şu ya da bu şekilde bu hafta sona erecek.
Sonrasında kırılıp dökülenlerin, -normal koşullarda 31 Mart 2019’da yapılacak- yerel seçimlere kadar toparlanması gerekiyor.
Bu “yaralı” görüntünün, seçimlerin erkene alınması için iktidarda karşı konulmaz bir avlanma iştahı yaratacağını söylemek için siyaset ve sosyoloji bilimcisi olmaya gerek yok. Yeter ki ülke ekonominin alarmları bir salise susmaya görsün!

Sonra Vizontele’nin Belediye anonsundaki gibi: “tikkat! etrafta kabuklu yemiş, meyve, sebze yiyenlerin vay haline! Sonra vay ben duymadım, vay ben işitmedim demeyin!”